Lang geleden, in de begindagen van de Mars Society, dachten Marsonauten diep na hoe nu publiek duidelijk te maken waarom Mars de beste bestemming was. Een van de meer creatieve Society-leden bedacht een sprookje. Hoewel het in 2003 is gepubliceerd, blijft het actueel en vooral lezenswaardig.
Isolatië – een modern sprookje
Er was eens een eiland dat Isolatië heette. Het was een tamelijk groot eiland: enkele tientallen kilometers van de ene kant naar de andere. Het eiland was dichtbevolkt: er waren een paar steden, een heleboel dorpen en er lagen ontelbare boerderijen verspreid tussen de landerijen. Isolatië was een heel mooi eiland, met een grote verscheidenheid aan landschappen, een bloeiende cultuur en een florerende landbouw.
Vanaf de palmenstranden van Isolatië kon je verschillende andere eilanden zien liggen. Vanaf de top van de hoogste berg zag je er zelfs nog meer. Het leek erop dat Isolatië onderdeel uitmaakte van een grote archipel. Woonden er op die andere eilanden ook mensen? Met een verrekijker waren er geen gebouwen of rook of andere tekenen van bewoning zichtbaar. Maar de Isolatiërs wisten het niet zeker, want niemand was er ooit geweest.
Er lag een heel klein eilandje vlak voor de Isolatiaanse kust. Het was eigenlijk slechts een kale rots, een paar honderd meter van het strand. Dertig jaar geleden had een jonge man de gevaarlijke stromingen getrotseerd om indruk te maken op een mooi meisje. Hij was naar de rots gezwommen, had er een vlag geplant en was weer teruggezwommen. Je kon de restanten van de vlag nog steeds zien wapperen in de wind, maar niemand was sindsdien meer op de rots geweest. Er gingen nog steeds mensen zwemmen maar ze bleven altijd dicht bij het strand.
Een klein proefbootje
Sommige mensen zeiden dat het mogelijk was naar de andere eilanden te gaan, door een paar bomen te kappen en daarvan iets te bouwen dat ze een “boot” noemden. Met een groot stuk stof, een “zeil” in hun bewoordingen, zou je de wind kunnen vangen en over de golven kunnen voortbewegen.
Een van de andere eilanden van de archipel was een beetje dichterbij dat de anderen en het zag er heel interessant uit. “Laten we een boot bouwen en gaan kijken hoe het er daar uit ziet”, zeiden ze. Ze hadden zelf niet genoeg geld voor zo’n expeditie, dus ze moesten hun eilandgenoten en de regering overtuigen hen te helpen.
Ze bouwden een klein proefbootje en probeerden ermee te varen op een meertje in het binnenland van Isolatië. Daar leerden ze veel van; het trok ook een heleboel aandacht en het riep veel discussie op. Niet iedereen bleek het met hen eens te zijn dat het een goed idee was om het veilige Isolatië te verlaten op een onzekere zoektocht naar nieuw land.
Het leven is te kort
“Wat hebben we er aan?”, vroegen sommige mensen. “We hebben alles wat we nodig hebben op ons eigen eiland. Isolatië is zo groot dat het een week kost om er helemaal omheen te lopen. Het leven is te kort om iedere boom en bloem op ons eigen eiland te zien, dus waar hebben we andere eilanden voor nodig?”
“Mensen zijn niet gemaakt om op zee te varen”, zeiden anderen. “Het is hoogmoedswaanzin om de grenzen te overschrijden die de natuur heeft gesteld”. Ze spraken zelfs over zware straffen van de goden als zo’n krankzinnige onderneming uitgevoerd zou worden.
“Die expeditie is te duur”, zeiden vrij veel mensen, “laten we eerst de problemen op Isolatië oplossen”. En inderdaad waren er nogal wat problemen op het eiland. De afgelopen eeuw was de bevolking nogal snel gegroeid en niet iedere eilandbewoner was zo goed gevoed en gehuisvest als eigenlijk zou moeten.
“We hoeven geen mensenlevens in de waagschaal te stellen om meer te weten te komen over dat andere eiland” zei weer een andere groep mensen. “We kunnen gewoon betere verrekijkers bouwen. Alles wat een menselijke onderzoeker daar kan doen kan veel beter gedaan worden door er naar te kijken met een grote telescoop, boven op onze hoogste berg. Da’s nog veel goedkoper ook!”
Andere Eiland Stichting
De mensen van de Andere Eiland Stichting, zoals ze zich waren gaan noemen, vonden dat ze een aantal tamelijk overtuigende argumenten hadden om de bezwaren van hun eilandgenoten te weerleggen. “Door dat andere eiland te bezoeken,” zeiden ze, “leren we misschien wel manieren om onze problemen op te lossen. En het kost dan wel geld, maar we gaan geen munten in zee gooien; we geven het geld hier op het eiland uit. Trouwens, een boot bouwen is een mooie nieuwe uitdaging voor onze vakmensen. En voordat we het andere eiland bereiken hebben we misschien al onverwacht profijt: zeilboten kunnen ook gebruikt worden voor andere doeleinden, bijvoorbeeld om op zee te vissen, of gewoon voor de lol.”
“Maar het allerbelangrijkste” zeiden ze, “is dat we door naar andere eilanden te gaan meer te weten kunnen komen over onszelf. We kunnen er achter komen hoe groot de oceaan is en of wij de enige bewoners zijn. Misschien komen we wel andere mensen tegen waar we iets van kunnen leren. Misschien vinden we dieren die we hier niet kennen. Er is zelfs een kans dat we ontdekken dat onze voorouders van een ander eiland gekomen zijn.”
En, is er uiteindelijk een zeilschip vertrokken uit Isolatië? Kwamen de Isolatiërs erachter of hun eiland het enige bewoonde eiland in de hele zee was? Verhuisden sommigen van hen naar andere eilanden? Kwam er tenslotte een levendig handelsverkeer op gang tussen verschillende delen van de archipel?
Ik kan het je nog niet vertellen. Dit is geen traditioneel sprookje, waarin alles goed afloopt en iedereen nog lang en gelukkig leeft. Misschien wel, misschien niet. De uitkomst is nog onbeslist. En jij bent onderdeel van het verhaal. Dus als je wilt dat het goed afloopt…